Anasayfa
Arama
Latest images
Kayıt Ol
Giriş yapPeygamber Efendimizin (S.A.V) Vefatı
1 sayfadaki 1 sayfası
Peygamber Efendimizin (S.A.V) Vefatı
tarafından GoDFaTHeR Çarş. Mayıs 12, 2010 9:54 pm
Peygamberimiz Vedâ Haccında Mina’da bulunduğu sırada; “Allah’ın
yardımı ve zafer günü gelip insanların Allah’ın dînine akın akın
girdiklerini görünce Rabbini överek tesbîh et! O’ndan af dile! Çünkü O
tövbeleri dâimâ kabul eder.” meâlindeki en son nâzil olan Nasr sûresi
indiğinde Peygamber efendimiz kızı hazret-i Fâtımâ’yı çağırıp; “Bana
kendi vefâtım haber verildi.” buyurdu. Bunun üzerine ağlamaya başlayan
Fâtımâ’ya; “Ağlama zîrâ benim ehlimden bana ilk kavuşan sen olacaksın.”
buyurdu.
Cebrâil aleyhisselâm Peygamber efendimize her sene o zamâna kadar nâzil
olan âyetleri okumak üzere senede bir kere gelirdi. Vefât edeceği sene
iki kere gelip Kur’ân-ı kerîm’i iki defâ baştan sona okudu.
Resûlullah sallallahü aleyhi ve sellem vefât etmeden bir müddet önce
Bakî mezarlığında ve Uhud’da bulunan Müslümanların kabrini ziyâret
ederek onlar için duâ ve istiğfâr etti.
Bakî mezarlığındayken yanında bulunan Ebû Müveyhib’e dönerek; “Ey Ebû
Müveyhib! Ben dünyâ hazîneleriyle âhiret nîmetlerini seçmede serbest
bırakıldım. İstersen dünyâda bakî ol sonra Cennet’e git istersen
likaullah (Allah’a kavuşmak) hâsıl olup Cennet’e gir dediler. Ben
likaullahı ve sonra Cennet’i seçtim.” buyurdu.
Sevgili Peygamberimiz vefâtından önce humma hastalığına tutuldu. Bu
hastalık 13 gün sürdü. Bu müddetin son 8 gününü hazret-i Âişe’nin
odasında geçirdi. Hastalığının ilk günlerinde ve ateşi düştüğü sıralarda
mescide çıkıp Eshâbına namaz kıldırıyordu.
Hastalığının ikinci günü hazret-i Ali ve Fazl bin Abbâs kollarına
girerek mescidi teşrif etti. Minbere oturup hamd ve senâdan sonra; “Ey
Eshâbım bilmiş olunuz ki aranızdan ayrılmam yaklaştı. Kimin bende hakkı
varsa benden istesin. Benim yanımda sevgili olan benden hakkını istesin
veya helâl etsin ki Rabbime ve rahmetine bunları ödemiş olarak
kavuşayım.” buyurdu. Sonra minberden inip öğle namazını kıldırdı.
Namazdan sonra tekrar minbere çıkıp namazdan önce buyurduğunu tekrar
etti. Bunun üzerine Eshâbdan biri kalkıp üç dirhem alacağı olduğunu
söyleyince hemen ödedi.
Peygamber efendimizin hastalığının arttığı günlerde Eshâb-ı kirâma
yaptığı vasiyetlerden biri de şöyledir: “Müşrikleri Arabistan’dan
çıkarınız. Size gelen elçilere benim yaptığım gibi ikrâm ve ihsânda
bulununuz.”
Vefâtından beş gün önce hastalığı biraz hafifledi ve mescidi teşrif edip
minbere çıkarak Eshâb-ı kirâma; “Ey Eshâbım hiçbir peygamber ümmeti
içinde ebedî olarak yaşamadı. Biliniz ki ben de Rabbime kavuşacağım.
Muhakkak ki siz de Rabbinize kavuşacaksınız. Dünyâda hiç kimse kalmaz.
Her şey Allah’ın irâdesine bağlıdır. Allah’ın takdir buyurduğu zaman ne
öne alınır ne de o zamandan kaçılır. Sizinle buluşacağımız yer Kevser
Havzının başıdır. Her kim benimle Kevser Havzı kenârında buluşmak
isterse elini ve dilini korusun günahlardan sakınsın. Ey Eshâbım! Allah
kullarından birini dünyâ hayâtıyla âhiret hayâtını seçmekte serbest
bıraktı. Fakat bu kul âhiret hayâtını seçti.” buyurdu. Hazret-i Ebû Bekr
Resûlullah efendimizin bu sözleriyle vefâtına işâret buyurduğunu
anlayarak ağlamaya başladı. Peygamber efendimiz; “Ağlama yâ Ebâ Bekr!”
buyurarak onu teselli etti ve; “Bana her bakımdan en faydalı olanınız
Ebû Bekr’dir.” ve “Mescide açılan kapılardan Ebû Bekr’inki hâriç hepsini
kapatınız.” buyurdu. Sonra minberden inerek hazret-i Âişe’nin odasına
döndü. Biraz sonra Eshâb-ı kirâmın çok üzülmesi ve endişeleri üzerine
hazret-i Ali ve Fazl bin Abbâs’ın koltuğuna girdiği halde tekrar mescide
geldi. Minberin alt basamağına durup Eshâb-ı kirâma son hutbesini okudu
ve vasiyetini yaparak şöyle buyurdu: “Ey Muhâcirler size Ensar hakkında
hayırlı olmanızı vasiyet ederim. Onlar benim has cemâatimdir. Onlar
sizi evlerinde misâfir edip her hususta sizi nefslerine tercih ettiler.
Eshâbım! İlk Muhâcirlere de hürmet etmenizi vasiyet ederim. Bütün
Muhâcirler birbirlerine hayırlı olsunlar. Her iş Allahü teâlânın izniyle
olur. Allahü teâlânın irâdesine karşı çıkanlar sonunda mağlup olurlar.
Allahü teâlânın emrine uymak istemeyenler muhakkak aldanırlar.” Daha
önce hazret-i Ebû Bekr’den memnûniyetini belirttiği gibi bu hutbede de
hazret-i Ömer’den memnuniyetini belirtti ve; “Ömer benimledir ben de
onunlayım. Benden sonra hak Ömer’le berâberdir.” buyurdu. Resûlullah
efendimiz bu hutbeden sonra minberden indi ve Eshâbdan ayrılıp odasına
çekildi. Vefâtına üç gün kala bir yatsı vaktinde namaz için ezân
okunmuştu. Peygamber efendimiz namazın kılınıp kılınmadığını sorunca;
“Cemâat sizi bekliyor yâ Resûlallah!” denildi. Resûlullah cemâate gitmek
istedi. Cemâate gidecek takat bulamayınca; “Ebû Bekr’e söyleyin namazı
kıldırsın.” buyurdu. Resûlullah efendimiz bu emrini üç defâ tekrarladı.
Hazret-i Ebû Bekr üç gün cemâate namaz kıldırdı.
Sevgili Peygamberimiz vefât ettiği günün sabah namazı vaktinde mescide
açılan odanın kapısındaki perdeyi kaldırdı. Hazret-i Ebû Bekr cemâate
sabah namazını kıldırıyordu. Eshâbına bakıp onların namazda saf tutup
durduklarını görünce sevinerek tebessüm etti. Sonra da mescide girdi.
Resûlullah’ın teşrifini fark eden hazret-i Ebû Bekr mihrabdan çekilmek
üzereyken Resûlullah eliyle yerinde durması için işâret edip oturduğu
yerde Ebû Bekr’e radıyallahü anh uyarak sabah namazını kıldı. O gün
hastalığı hafiflemişti. Namazdan sonra Eshâb-ı kirâma dönüp; “Ey
insanlar! Siz Allahü teâlânın hıfzındasınız ve sizi Allahü teâlâya
emânet ettim. Takvâ üzere olun. Allahü teâlâdan korkun. Allahü teâlânın
emrini tutun ve itâat edin. Ben bu dâr-ı dünyâdan ayrılırım.” buyurdu.
Sonra mescitten odasına geçti. Bu Eshâb-ı kirâmın Resûlullah efendimizi
son görüşü oldu.
Resûl-i ekrem efendimiz hazret-i Âişe’nin hücresine girip yattığı sırada
Üsâme bin Zeyd huzûruna geldi. Resûlullah efendimiz 23 senelik
peygamberlik müddetinde son olarak Suriye tarafında Bizans üzerine
gidecek bir ordu hazırlamıştı. Bu orduya kumandan tâyin ettiği Üsâme bin
Zeyd’e hareket etmesini buyurdu. Bu sırada hastalığı şiddetlenen
Peygamber efendimiz kızı hazret-i Fâtımâ’yı çağırıp kulağına birşeyler
söyledi. Hazret-i Fâtımâ ağlamaya başladı. Sonra bir şeyler daha
söyleyince hazret-i Fâtımâ güldü. Resûlullah efendimiz hazret-i
Fâtımâ’ya vefât edeceğini söyleyince hazret-i Fâtıma ağladı. Sonra da;
“Sana müjde olsun ki bütün ehlimden önce sen bana kavuşursun.” buyurdu.
Bunun üzerine hazret-i Fâtıma sevinip güldü.
Resûl-i ekrem efendimiz vefât edeceği sırada hazret-i Ali’ye hazret-i
Âişe’ye vasiyette ve nasîhatta bulundu. Bu sırada ağlayıp gözyaşı döken
hazret-i Fâtımâ’ya; “Kızım bir miktar sabreyle ağlama. Zîrâ Hamele-i Arş
(melekler) senin ağlaman üzerine ağlaşırlar.” buyurdu. Hazret-i
Fâtımâ’nın göz yaşını sildi. Teselli verip Allahü teâlâdan sabır
vermesini diledi ve; “Ey kızım benim rûhum kabz olacak. (İnnâ lillahi ve
innâ ileyhi râci’ûn) diyesin. Ey Fâtımâ gelen her musibete bir karşılık
verilir.” buyurdu. Bir müddet mübârek gözlerini kapayıp sonra; “Bundan
sonra babana üzüntü ve gussa (keder tasa) olmaz. Zîrâ fânî âlemden ve
mihnet yerinden kurtuluyor.” buyurdu. Sonra hanımlarına nasîhat buyurdu.
Torunları hazret-i Hasan ve hazret-i Hüseyin’i yanına alıp onlara
şefkatle bakarak alınlarından öptü. Sonra da hazret-i Ali’yi yanına
çağırıp mübârek başını onun koluna dayayarak oturup; “Yâ Ali zimmetimde
filan Yahûdînin şu kadar malı vardır. Asker hazırlamak için almıştım.
Sakın onu ödemeyi unutma. Elbette zimmetimi kurtarırsın ve Kevser Havzı
başında benimle görüşeceklerin birincisi sensin. Benden sonra sana çok
zarar gelir sabır edesin. İnsanlar dünyâyı istedikleri vakit sen âhireti
seçesin.” buyurdu. Resûlullah efendimiz vasiyetini tamamladıktan sonra
hâli değişti yatağına yatırdılar.
Rebiülevvel ayının on ikisinde Pazartesi günü öğleden evvel Cebrâil
aleyhisselâm gelip; “Yâ Resûlallah! Cennetleri süslediler Hûri veRıdvan
donandı. Allahü teâlâ sana hiç kimseye verilmeyen çok şeyler ihsân etti.
Kevser Havzı Makam-ı Mahmûd ve Şefâat-i ümmet verdi. Kıyâmet günü sen
râzı oluncaya kadar ümmetini bağışlar. Yâ Resûlallah; Melek-ül Mevt
kapıda beklemektedir. İçeri girmeye izin ister. Şimdiye kadar kimseden
izin istememiştir. Bundan sonra da istemez.” dedi.
Sevgili Peygamberimizin izni üzerine Azrâil aleyhisselâm içeri girip
selâm verdi ve sonra; “Yâ Resûlallah! Allahü teâlâ beni senin huzûruna
gönderdi. Senin emrinden dışarı çıkmamamı buyurdu. Dilersen şerefli
rûhunu kabz edip ulvî âleme yükselteyim yoksa dönüp gideyim.” dedi.
Cebrâil aleyhisselâm; “Ey Habîbullah! Allahü teâlâ sana
müştâktır(âşıktır).” dedi. Sonra selâm verip vedâ ederken; “Ey Muhammed;
Ey Ahmed! Bundan sonra vahiy için bir daha gelmem ve Hak teâlânın
haberini yer yüzüne getirmem. Benim maksûdum ve matlûbum sen idin yâ
Resûlallah.” dedi. Bundan sonra Peygamber efendimizin; “Ey Azrâil
vazîfeni yap.” buyurması üzerine mübârek rûhunu kabz etti. Böylece
Resûl-i ekrem efendimiz Hicretin on birinci yılında (Mîlâdî 632)
Rebiülevvel ayının 12’sinde Pazartesi günü öğleden evvel vefât etti.
Vefât ettiğinde Kamerî seneye göre 63 şemsî seneye göre 61 yaşında idi.
Eshâb-ı kirâm Resûlullah efendimizin vefâtı üzerine pekçok üzülüp
gözyaşı döktüler. Çoğunun dili tutulup bir müddet konuşamaz oldu. Ebû
Bekr radıyallahü anh Resûlullah’ın yanına girip mübârek yüzünden örtüyü
kaldırarak mübârek alnından öptü. Sonra başını kaldırıp mübârek alnından
tekrâr öpüp; “Âh Sâfi” dedi. Bir daha öpüp “Âh dost” dedi. Sonra
mübârek pazusunu öpüp ağladı. “Anam babam sana fedâ olsun! Dirin ve ölün
tayyib temiz ve ne güzeldir!” dedi. Ve; “Eğer ihtiyârımız elimizde
olsaydı canlarımızı yoluna fedâ ederdik. Eğer sen bizi men etmeseydin
gözlerimizden pınarları akıtırdık.” Sonra salâtü selâm okuyup; “Yâ
Resûlallah bizi Rabbinin katında hatırla.” dedi. Sonra dışarı çıktı.
Mescitte minbere çıkarak Eshâb-ı kirâma bir hutbe okudu. Allahü teâlâya
hamd ve senâ etti. Resûl-i ekrem efendimize sallallahü aleyhi ve sellem
salât okudu. Sonra şöyle dedi: “Her kim Muhammed’e îmân etmişse bilsin
ki Muhammed aleyhisselâm vefât etti. Her kim Allahü teâlâya tapıyorsa O
Hayy diri ve Bâkî’dir ölmez ebedîdir.” buyurdu ve sonra; “Muhammed de
kendinden önce geçen Resûller gibi Resûldür. Eğer O vefât eder yâhut
öldürülürse siz dîninizden yâhut cihaddan eski hâlinize dönecek misiniz?
Böyle değişen Allahü teâlâya zarar vermez kendine zarar eder. İslâm ve
sebatta şükredenlere muhakkak mükâfat verecektir.” (Âl-i İmrân sûresi:
144) meâlindeki âyet-i kerîmeyi okudu.
Hazret-i Ebû Bekr Eshâb-ı kirâmı ve Ehl-i beyti teselli etti. İlk anda
acı haber üzerine çok şaşıran Ömer radıyallahü anh Ebû Bekr’i
radıyallahü anh dinleyince kendine geldi. Peygamberimizin vefât ettiği
gün Eshâb-ı kirâm yapılan umûmî bir bîatle hazret-i Ebû Bekr’i halîfe
seçtiler.
Resûlullah efendimizin cenâzesi vefât ettiği günden sonra salı günü
yıkandı ve kefenlendi. Gasl (yıkama) işine bizzat hazret-i Ali hazret-i
Abbâs ve hazret-i Abbâs’ın oğulları Fazl ve Kusem de yardım ettiler.
Üsâme ile Şukran Sâlih radıyallahü anhümâ da su döktüler.
Peygamber efendimiz gömleği üzerinde olduğu halde üç kere yıkanıp üç kat
yeni beyaz kefene sarıldı. Bundan sonra mübârek cesedi sedir üstüne
konulup bulunduğu odanın kapısıEshâb-ı kirâma açıldı. Eshâb-ı kirâm grup
grup odaya girip cenâze namazı kıldılar. Salıyı çarşambaya bağlayan
gece (çarşamba gecesi) yarısı mübârek rûhu alındığı yerde defn olundu.
Mübârek cesedini kabre Ali Fadl Üsâme ve Abdurrahmân bin Avf radıyallahü
anhüm indirdi. Kıyâmet günü kabirden en önce O kalkacaktır. En önce O
şefâat edecektir. En önce O’nun şefâati kabul olunacaktır. Cennet
kapısını önce O açacaktır.
Resûl-i ekrem efendimizin vefâtı üzerine bütün Müslümanların kalpleri
yandı çok üzüldüler. Peygamber efendimiz bizim bilmediğimiz bir hayat
ile şimdi kabrinde hayattadır. Cesed-i şerîfi aslâ çürümez. Kabrinde bir
melek durup ümmetinin söyledikleri salevâtı kendisine haber verir.
Minberi ile kabr-i şerîfi arası Cennet bahçesi gibi kıymetlidir.
Kabr-i şerîfini ziyâret etmek tâatların büyüğü ve ibâdetlerin en
kıymetlisidir: “Beni ziyâret edene şefâatim vâcib olur.” buyurmuştur.
Hazret-i Fâtıma babasının vefâtından duyduğu üzüntüyü şu mersiye ile
dile getirdi: “Benim üzerime öyle musibetler döküldü ki eğer onlar
gündüzlerin üzerine dökülseydi gece olurdu.”
Peygamber efendimizin görünüşünün anlatılmasına İslâm terminolojisinde
“Hilye-i Saâdet” denilmiştir. Peygamberimizin mübârek bedeninin dış
görünüşü bütün incelikleriyle bu Hilye-i Saâdet yazılarında
bildirilmiştir. Bunları okuyanlar Peygamber efendimizin rûhen olduğu
gibi bedenen de hiç eksiksiz ve kusursuz insanların en güzeli ve her
bakımdan en üstünü olduğunu anlarlar. İslâm dünyâsında bu konuda pekçok
eser yazılmıştır.
Peygamber efendimizi medheden on binlerce kitap kasîde ve diğer eserler
yazılmıştır. Bunları yazanlar içinde şöhretleri ve sanatları bütün
dünyâyı ve asırları kaplamış olanları dahi O’nu methetmekten âciz
olduklarını beyan etmişlerdir.
Arap Fars ve Türk edebiyâtında görülen Nâtlar hep O’nun için
yazılmıştır.
Resûlullah efendimiz günümüzde de bütün dünyâ milletlerinin ilim
adamlarının devlet siyâset ve fikir adamlarının ediplerin târihçi ve
askerî şahsiyetlerin alâkasını çekmekte bunların herbiri O’nu biraz
inceledikten sonra hayranlık ve şaşkınlıklarını dile getirmektedirler.
Müslüman olmayanlar Habîb-i ekrem efendimizin sâdece idâreciliği dehâsı
askerî sosyal ve diğer taraflarını görmekte yalnız bunlara bakarak O’nu
tanımaya çalışmaktadırlar. Gördükleri fevkalâde ve hiçbir insanda
görülmemiş üstünlükler karşısında acze düşmekle berâber O’na peygamber
gözüyle bakmadıkları için O’nu tanımaktan ve anlamaktan çok uzak
kalmaktadırlar. Müslümanlar da Peygamber efendimizin güzellik ve
üstünlüklerini ilimleri ihlâsları ve O’na olan muhabbetleri kadar derece
derece görmekte ve anlayabilmektediler. Bunlardan zâhir âlimleri O’nun
zâhirî vasıflarını bâtın âlimleri de bâtınî güzelliklerini
görebildikleri kadar dile getirmişlerdir. Ulemâ-i râsihîn denilen hem
zâhir ve hem de bâtın bilgilerinde üstâd ve Peygamber efendimize vâris
olan yüksek İslâm âlimleri ise O’nu bütün güzellikleriyle görmüş ve âşık
olmuşlardır. Bunların en başında Ebû Bekr-i Sıddîk radıyallahü anh
gelmektedir. O Resûlullah efendimizdeki nübüvvet nûrunu görmekte O’nun
üstünlük güzellik ve yüksekliklerini idrâk ederek O’na âşık olmakta öyle
ileri gitmiştir ki başka hiçbir kimse Ebû Bekr-i Sıddîk radıyallahü anh
gibi olamamıştır. Ebû Bekr-i Sıddîk radıyallahü anh her an her baktığı
yerde Resûlullah’ı görürdü. Bir keresinde hâlini; “Yâ Resûlallah! Nereye
baksam sizi görüyorum. Helâda bile karşımdasınız utanıyorum.” diye
arzetmişti. Bir keresinde de; “Bütün iyiliklerimi sizin bir sehvinize
(yanılmanıza) değişirim.” demişti. Resûlullah efendimizin güzelliğini en
iyi görüp anlayan ve anlatanlardan biri de zevcât-ı mutahheradan
müminlerin annesi hazret-i Âişe idi. Âişe radıyallahü anhâ âlime
müctehide akıllı zekî ve edibe idi. Gâyet beliğ ve fasih konuşurdu.
Kur’ân-ı kerîm’in mânâlarını helâl ve harâmları Arap şiirlerini ve hesap
ilmini çok iyi bilirdi. Resûlullah’ı metheden şu iki beyti Âişe
radıyallahü anhâ söylemiştir:
Ve lev semia ehlü Mısra evsâfe haddihî.
Lemâ bezelû fî sevmi Yûsüf’e min nakdin.
Levîmâ Zelîhâ lev reeyne cebînehû.
Le âserne bilkatil kulûbi alel eydi.
“Eğer Mısır’dakiler Peygamber efendimizin yanaklarının güzelliğini
işitmiş olsalardı. Güzelliği dillere destan olan Yûsüf aleyhisselâmın
pazarlığında hiç para vermezlerdi. Bütün mallarını onun yanaklarını
görebilmek için saklarlardı. Zelîhâ’yı Yûsuf aleyhisselâma âşık oldu
diyerek kötüleyen kadınlar Resûlullah’ın parlak alnını görselerdi
ellerinin yerine kalplerini keserlerdi de acısını duymazlardı.”
Yine hazret-i Âişe buyuruyor ki: “Bir gün Resûlullah mübârek
nalınlarının kayışlarını çakıyordu. Ben de iplik eğiriyordum. Mübârek
yüzüne baktım. Parlak alnından ter damlıyordu. Ter damlası her tarafa
nûr saçıyordu. Gözlerimi kamaştırıyordu. Şaşakaldım. Bana doğru bakıp;
“Sana ne oldu ki böyle dalgın duruyorsun?” buyurdu. “Yâ Resûlallah!
Mübârek yüzündeki nûrların parlaklığına ve mübârek alnındaki ter
tânelerinin saçtıkları ışıklara bakarak kendimden geçtim.” dedim.
Resûlullah kalkıp yanıma geldi. Gözlerimin arasını(alnımı) öptü ve; “Yâ
Âişe! Allahü teâlâ sana iyilikler versin! Beni sevindirdiğin gibi seni
sevindiremedim.” buyurdu. Yâni senin beni sevindirmen benim seni
sevindirmemden çoktur dedi.” Hazret-i Âişe’nin mübârek gözlerinin
arasını öpmesi Resûlullah efendimizi severek O’nun cemâlini anlayarak
gördüğü için âferin ve takdir olmaktadır.
Resûlullah efendimizin Kur’ân-ı kerîm’de geçen isimlerinden biri de
Kur’ân-ı kerîm’in kalbi olan Yâsîn sûresindeki “Yâsîn” kelimesidir.
Ulemâ-i rasihînin büyüklerinden olan Seyyid Abdülhakîm-i Arvâsî
hazretleri; “Yâsîn ey benim muhabbet deryamın dalgıcı olan habîbim
demektir.” buyurmuştur. Bu deryânın ismini duyanlar uzaktan görenler
yakınına gelenler içine girip nasîbi kadar derine inenlerin hepsi
ömürlerinin her safhasında Resûlullah efendimizin aşkı ile yanıp
tutuşmuşlar yanık feryâdlar içli gözyaşları ve yakıcı mısralarla bu
aşklarını dile getirmişlerdir. Bunların içinde en büyük ve
meşhurlarından olan ve bu muhabbet deryasından büyük pay sâhibi olan
Mevlânâ Hâlid-i Bağdâdî hazretleri de Sevgili Peygamberimize olan
muhabet ve aşkını dile getirdiği kasîdelerinden birinde şöyle
demektedir:
Server-i âlem sana âşık olup da yanarım!
Her nerede olsam o güzel cemâlin ararım.
Kâbe kavseyn tahtının sultânı sen ben hiçim.
Misafirinim dersem saygısızlık sayarım.
Her şey cihanda senin şerefine bilirim.
Rahmetin yağsa bana hergün olur bahârım.
Herkes Kâbe’yi tavâf için gelir Hicâz’a
Sana kavuşmak için ben dağları aşarım.
Seadet tâcına kavuştum ben rüyâda.
Ayağın toprağı serpildi yüzüme sanarım.
Dostunu öven âşıkların bülbülü ey Câmî!
Dîvânında şu yazılar oluyor tercümânım.
Dili sarkmış susuz kalmış uyuz bir köpek gibi
Senin ihsân denizinden bir damla arzularım.
Resûlullah’ı sevmek bütün Müslümanlara farz-ı ayndır. O’nun sevgisi bir
gönüle yerleşirse İslâmiyeti yaşama îmânın ve islâmın tadına doyulmaz
zevkine ermek ne kadar kolay olur. Bu sevgi iki cihânın efendisine tam
uymaya sebeptir. Bu sevgiyle Allahü teâlânın Habîbine ikrâm ettiği
sonsuz ve târife sığmaz nîmetlere ve bereketlere kavuşmakla
şereflenilir. Küçük büyük her Müslümanı doğrudan doğruya Resûlullah’ın
sevgisine götüren Ehl-i sünnet âlimleri ve kitapları bu bereketlerin
senetleridir.
yardımı ve zafer günü gelip insanların Allah’ın dînine akın akın
girdiklerini görünce Rabbini överek tesbîh et! O’ndan af dile! Çünkü O
tövbeleri dâimâ kabul eder.” meâlindeki en son nâzil olan Nasr sûresi
indiğinde Peygamber efendimiz kızı hazret-i Fâtımâ’yı çağırıp; “Bana
kendi vefâtım haber verildi.” buyurdu. Bunun üzerine ağlamaya başlayan
Fâtımâ’ya; “Ağlama zîrâ benim ehlimden bana ilk kavuşan sen olacaksın.”
buyurdu.
Cebrâil aleyhisselâm Peygamber efendimize her sene o zamâna kadar nâzil
olan âyetleri okumak üzere senede bir kere gelirdi. Vefât edeceği sene
iki kere gelip Kur’ân-ı kerîm’i iki defâ baştan sona okudu.
Resûlullah sallallahü aleyhi ve sellem vefât etmeden bir müddet önce
Bakî mezarlığında ve Uhud’da bulunan Müslümanların kabrini ziyâret
ederek onlar için duâ ve istiğfâr etti.
Bakî mezarlığındayken yanında bulunan Ebû Müveyhib’e dönerek; “Ey Ebû
Müveyhib! Ben dünyâ hazîneleriyle âhiret nîmetlerini seçmede serbest
bırakıldım. İstersen dünyâda bakî ol sonra Cennet’e git istersen
likaullah (Allah’a kavuşmak) hâsıl olup Cennet’e gir dediler. Ben
likaullahı ve sonra Cennet’i seçtim.” buyurdu.
Sevgili Peygamberimiz vefâtından önce humma hastalığına tutuldu. Bu
hastalık 13 gün sürdü. Bu müddetin son 8 gününü hazret-i Âişe’nin
odasında geçirdi. Hastalığının ilk günlerinde ve ateşi düştüğü sıralarda
mescide çıkıp Eshâbına namaz kıldırıyordu.
Hastalığının ikinci günü hazret-i Ali ve Fazl bin Abbâs kollarına
girerek mescidi teşrif etti. Minbere oturup hamd ve senâdan sonra; “Ey
Eshâbım bilmiş olunuz ki aranızdan ayrılmam yaklaştı. Kimin bende hakkı
varsa benden istesin. Benim yanımda sevgili olan benden hakkını istesin
veya helâl etsin ki Rabbime ve rahmetine bunları ödemiş olarak
kavuşayım.” buyurdu. Sonra minberden inip öğle namazını kıldırdı.
Namazdan sonra tekrar minbere çıkıp namazdan önce buyurduğunu tekrar
etti. Bunun üzerine Eshâbdan biri kalkıp üç dirhem alacağı olduğunu
söyleyince hemen ödedi.
Peygamber efendimizin hastalığının arttığı günlerde Eshâb-ı kirâma
yaptığı vasiyetlerden biri de şöyledir: “Müşrikleri Arabistan’dan
çıkarınız. Size gelen elçilere benim yaptığım gibi ikrâm ve ihsânda
bulununuz.”
Vefâtından beş gün önce hastalığı biraz hafifledi ve mescidi teşrif edip
minbere çıkarak Eshâb-ı kirâma; “Ey Eshâbım hiçbir peygamber ümmeti
içinde ebedî olarak yaşamadı. Biliniz ki ben de Rabbime kavuşacağım.
Muhakkak ki siz de Rabbinize kavuşacaksınız. Dünyâda hiç kimse kalmaz.
Her şey Allah’ın irâdesine bağlıdır. Allah’ın takdir buyurduğu zaman ne
öne alınır ne de o zamandan kaçılır. Sizinle buluşacağımız yer Kevser
Havzının başıdır. Her kim benimle Kevser Havzı kenârında buluşmak
isterse elini ve dilini korusun günahlardan sakınsın. Ey Eshâbım! Allah
kullarından birini dünyâ hayâtıyla âhiret hayâtını seçmekte serbest
bıraktı. Fakat bu kul âhiret hayâtını seçti.” buyurdu. Hazret-i Ebû Bekr
Resûlullah efendimizin bu sözleriyle vefâtına işâret buyurduğunu
anlayarak ağlamaya başladı. Peygamber efendimiz; “Ağlama yâ Ebâ Bekr!”
buyurarak onu teselli etti ve; “Bana her bakımdan en faydalı olanınız
Ebû Bekr’dir.” ve “Mescide açılan kapılardan Ebû Bekr’inki hâriç hepsini
kapatınız.” buyurdu. Sonra minberden inerek hazret-i Âişe’nin odasına
döndü. Biraz sonra Eshâb-ı kirâmın çok üzülmesi ve endişeleri üzerine
hazret-i Ali ve Fazl bin Abbâs’ın koltuğuna girdiği halde tekrar mescide
geldi. Minberin alt basamağına durup Eshâb-ı kirâma son hutbesini okudu
ve vasiyetini yaparak şöyle buyurdu: “Ey Muhâcirler size Ensar hakkında
hayırlı olmanızı vasiyet ederim. Onlar benim has cemâatimdir. Onlar
sizi evlerinde misâfir edip her hususta sizi nefslerine tercih ettiler.
Eshâbım! İlk Muhâcirlere de hürmet etmenizi vasiyet ederim. Bütün
Muhâcirler birbirlerine hayırlı olsunlar. Her iş Allahü teâlânın izniyle
olur. Allahü teâlânın irâdesine karşı çıkanlar sonunda mağlup olurlar.
Allahü teâlânın emrine uymak istemeyenler muhakkak aldanırlar.” Daha
önce hazret-i Ebû Bekr’den memnûniyetini belirttiği gibi bu hutbede de
hazret-i Ömer’den memnuniyetini belirtti ve; “Ömer benimledir ben de
onunlayım. Benden sonra hak Ömer’le berâberdir.” buyurdu. Resûlullah
efendimiz bu hutbeden sonra minberden indi ve Eshâbdan ayrılıp odasına
çekildi. Vefâtına üç gün kala bir yatsı vaktinde namaz için ezân
okunmuştu. Peygamber efendimiz namazın kılınıp kılınmadığını sorunca;
“Cemâat sizi bekliyor yâ Resûlallah!” denildi. Resûlullah cemâate gitmek
istedi. Cemâate gidecek takat bulamayınca; “Ebû Bekr’e söyleyin namazı
kıldırsın.” buyurdu. Resûlullah efendimiz bu emrini üç defâ tekrarladı.
Hazret-i Ebû Bekr üç gün cemâate namaz kıldırdı.
Sevgili Peygamberimiz vefât ettiği günün sabah namazı vaktinde mescide
açılan odanın kapısındaki perdeyi kaldırdı. Hazret-i Ebû Bekr cemâate
sabah namazını kıldırıyordu. Eshâbına bakıp onların namazda saf tutup
durduklarını görünce sevinerek tebessüm etti. Sonra da mescide girdi.
Resûlullah’ın teşrifini fark eden hazret-i Ebû Bekr mihrabdan çekilmek
üzereyken Resûlullah eliyle yerinde durması için işâret edip oturduğu
yerde Ebû Bekr’e radıyallahü anh uyarak sabah namazını kıldı. O gün
hastalığı hafiflemişti. Namazdan sonra Eshâb-ı kirâma dönüp; “Ey
insanlar! Siz Allahü teâlânın hıfzındasınız ve sizi Allahü teâlâya
emânet ettim. Takvâ üzere olun. Allahü teâlâdan korkun. Allahü teâlânın
emrini tutun ve itâat edin. Ben bu dâr-ı dünyâdan ayrılırım.” buyurdu.
Sonra mescitten odasına geçti. Bu Eshâb-ı kirâmın Resûlullah efendimizi
son görüşü oldu.
Resûl-i ekrem efendimiz hazret-i Âişe’nin hücresine girip yattığı sırada
Üsâme bin Zeyd huzûruna geldi. Resûlullah efendimiz 23 senelik
peygamberlik müddetinde son olarak Suriye tarafında Bizans üzerine
gidecek bir ordu hazırlamıştı. Bu orduya kumandan tâyin ettiği Üsâme bin
Zeyd’e hareket etmesini buyurdu. Bu sırada hastalığı şiddetlenen
Peygamber efendimiz kızı hazret-i Fâtımâ’yı çağırıp kulağına birşeyler
söyledi. Hazret-i Fâtımâ ağlamaya başladı. Sonra bir şeyler daha
söyleyince hazret-i Fâtımâ güldü. Resûlullah efendimiz hazret-i
Fâtımâ’ya vefât edeceğini söyleyince hazret-i Fâtıma ağladı. Sonra da;
“Sana müjde olsun ki bütün ehlimden önce sen bana kavuşursun.” buyurdu.
Bunun üzerine hazret-i Fâtıma sevinip güldü.
Resûl-i ekrem efendimiz vefât edeceği sırada hazret-i Ali’ye hazret-i
Âişe’ye vasiyette ve nasîhatta bulundu. Bu sırada ağlayıp gözyaşı döken
hazret-i Fâtımâ’ya; “Kızım bir miktar sabreyle ağlama. Zîrâ Hamele-i Arş
(melekler) senin ağlaman üzerine ağlaşırlar.” buyurdu. Hazret-i
Fâtımâ’nın göz yaşını sildi. Teselli verip Allahü teâlâdan sabır
vermesini diledi ve; “Ey kızım benim rûhum kabz olacak. (İnnâ lillahi ve
innâ ileyhi râci’ûn) diyesin. Ey Fâtımâ gelen her musibete bir karşılık
verilir.” buyurdu. Bir müddet mübârek gözlerini kapayıp sonra; “Bundan
sonra babana üzüntü ve gussa (keder tasa) olmaz. Zîrâ fânî âlemden ve
mihnet yerinden kurtuluyor.” buyurdu. Sonra hanımlarına nasîhat buyurdu.
Torunları hazret-i Hasan ve hazret-i Hüseyin’i yanına alıp onlara
şefkatle bakarak alınlarından öptü. Sonra da hazret-i Ali’yi yanına
çağırıp mübârek başını onun koluna dayayarak oturup; “Yâ Ali zimmetimde
filan Yahûdînin şu kadar malı vardır. Asker hazırlamak için almıştım.
Sakın onu ödemeyi unutma. Elbette zimmetimi kurtarırsın ve Kevser Havzı
başında benimle görüşeceklerin birincisi sensin. Benden sonra sana çok
zarar gelir sabır edesin. İnsanlar dünyâyı istedikleri vakit sen âhireti
seçesin.” buyurdu. Resûlullah efendimiz vasiyetini tamamladıktan sonra
hâli değişti yatağına yatırdılar.
Rebiülevvel ayının on ikisinde Pazartesi günü öğleden evvel Cebrâil
aleyhisselâm gelip; “Yâ Resûlallah! Cennetleri süslediler Hûri veRıdvan
donandı. Allahü teâlâ sana hiç kimseye verilmeyen çok şeyler ihsân etti.
Kevser Havzı Makam-ı Mahmûd ve Şefâat-i ümmet verdi. Kıyâmet günü sen
râzı oluncaya kadar ümmetini bağışlar. Yâ Resûlallah; Melek-ül Mevt
kapıda beklemektedir. İçeri girmeye izin ister. Şimdiye kadar kimseden
izin istememiştir. Bundan sonra da istemez.” dedi.
Sevgili Peygamberimizin izni üzerine Azrâil aleyhisselâm içeri girip
selâm verdi ve sonra; “Yâ Resûlallah! Allahü teâlâ beni senin huzûruna
gönderdi. Senin emrinden dışarı çıkmamamı buyurdu. Dilersen şerefli
rûhunu kabz edip ulvî âleme yükselteyim yoksa dönüp gideyim.” dedi.
Cebrâil aleyhisselâm; “Ey Habîbullah! Allahü teâlâ sana
müştâktır(âşıktır).” dedi. Sonra selâm verip vedâ ederken; “Ey Muhammed;
Ey Ahmed! Bundan sonra vahiy için bir daha gelmem ve Hak teâlânın
haberini yer yüzüne getirmem. Benim maksûdum ve matlûbum sen idin yâ
Resûlallah.” dedi. Bundan sonra Peygamber efendimizin; “Ey Azrâil
vazîfeni yap.” buyurması üzerine mübârek rûhunu kabz etti. Böylece
Resûl-i ekrem efendimiz Hicretin on birinci yılında (Mîlâdî 632)
Rebiülevvel ayının 12’sinde Pazartesi günü öğleden evvel vefât etti.
Vefât ettiğinde Kamerî seneye göre 63 şemsî seneye göre 61 yaşında idi.
Eshâb-ı kirâm Resûlullah efendimizin vefâtı üzerine pekçok üzülüp
gözyaşı döktüler. Çoğunun dili tutulup bir müddet konuşamaz oldu. Ebû
Bekr radıyallahü anh Resûlullah’ın yanına girip mübârek yüzünden örtüyü
kaldırarak mübârek alnından öptü. Sonra başını kaldırıp mübârek alnından
tekrâr öpüp; “Âh Sâfi” dedi. Bir daha öpüp “Âh dost” dedi. Sonra
mübârek pazusunu öpüp ağladı. “Anam babam sana fedâ olsun! Dirin ve ölün
tayyib temiz ve ne güzeldir!” dedi. Ve; “Eğer ihtiyârımız elimizde
olsaydı canlarımızı yoluna fedâ ederdik. Eğer sen bizi men etmeseydin
gözlerimizden pınarları akıtırdık.” Sonra salâtü selâm okuyup; “Yâ
Resûlallah bizi Rabbinin katında hatırla.” dedi. Sonra dışarı çıktı.
Mescitte minbere çıkarak Eshâb-ı kirâma bir hutbe okudu. Allahü teâlâya
hamd ve senâ etti. Resûl-i ekrem efendimize sallallahü aleyhi ve sellem
salât okudu. Sonra şöyle dedi: “Her kim Muhammed’e îmân etmişse bilsin
ki Muhammed aleyhisselâm vefât etti. Her kim Allahü teâlâya tapıyorsa O
Hayy diri ve Bâkî’dir ölmez ebedîdir.” buyurdu ve sonra; “Muhammed de
kendinden önce geçen Resûller gibi Resûldür. Eğer O vefât eder yâhut
öldürülürse siz dîninizden yâhut cihaddan eski hâlinize dönecek misiniz?
Böyle değişen Allahü teâlâya zarar vermez kendine zarar eder. İslâm ve
sebatta şükredenlere muhakkak mükâfat verecektir.” (Âl-i İmrân sûresi:
144) meâlindeki âyet-i kerîmeyi okudu.
Hazret-i Ebû Bekr Eshâb-ı kirâmı ve Ehl-i beyti teselli etti. İlk anda
acı haber üzerine çok şaşıran Ömer radıyallahü anh Ebû Bekr’i
radıyallahü anh dinleyince kendine geldi. Peygamberimizin vefât ettiği
gün Eshâb-ı kirâm yapılan umûmî bir bîatle hazret-i Ebû Bekr’i halîfe
seçtiler.
Resûlullah efendimizin cenâzesi vefât ettiği günden sonra salı günü
yıkandı ve kefenlendi. Gasl (yıkama) işine bizzat hazret-i Ali hazret-i
Abbâs ve hazret-i Abbâs’ın oğulları Fazl ve Kusem de yardım ettiler.
Üsâme ile Şukran Sâlih radıyallahü anhümâ da su döktüler.
Peygamber efendimiz gömleği üzerinde olduğu halde üç kere yıkanıp üç kat
yeni beyaz kefene sarıldı. Bundan sonra mübârek cesedi sedir üstüne
konulup bulunduğu odanın kapısıEshâb-ı kirâma açıldı. Eshâb-ı kirâm grup
grup odaya girip cenâze namazı kıldılar. Salıyı çarşambaya bağlayan
gece (çarşamba gecesi) yarısı mübârek rûhu alındığı yerde defn olundu.
Mübârek cesedini kabre Ali Fadl Üsâme ve Abdurrahmân bin Avf radıyallahü
anhüm indirdi. Kıyâmet günü kabirden en önce O kalkacaktır. En önce O
şefâat edecektir. En önce O’nun şefâati kabul olunacaktır. Cennet
kapısını önce O açacaktır.
Resûl-i ekrem efendimizin vefâtı üzerine bütün Müslümanların kalpleri
yandı çok üzüldüler. Peygamber efendimiz bizim bilmediğimiz bir hayat
ile şimdi kabrinde hayattadır. Cesed-i şerîfi aslâ çürümez. Kabrinde bir
melek durup ümmetinin söyledikleri salevâtı kendisine haber verir.
Minberi ile kabr-i şerîfi arası Cennet bahçesi gibi kıymetlidir.
Kabr-i şerîfini ziyâret etmek tâatların büyüğü ve ibâdetlerin en
kıymetlisidir: “Beni ziyâret edene şefâatim vâcib olur.” buyurmuştur.
Hazret-i Fâtıma babasının vefâtından duyduğu üzüntüyü şu mersiye ile
dile getirdi: “Benim üzerime öyle musibetler döküldü ki eğer onlar
gündüzlerin üzerine dökülseydi gece olurdu.”
Peygamber efendimizin görünüşünün anlatılmasına İslâm terminolojisinde
“Hilye-i Saâdet” denilmiştir. Peygamberimizin mübârek bedeninin dış
görünüşü bütün incelikleriyle bu Hilye-i Saâdet yazılarında
bildirilmiştir. Bunları okuyanlar Peygamber efendimizin rûhen olduğu
gibi bedenen de hiç eksiksiz ve kusursuz insanların en güzeli ve her
bakımdan en üstünü olduğunu anlarlar. İslâm dünyâsında bu konuda pekçok
eser yazılmıştır.
Peygamber efendimizi medheden on binlerce kitap kasîde ve diğer eserler
yazılmıştır. Bunları yazanlar içinde şöhretleri ve sanatları bütün
dünyâyı ve asırları kaplamış olanları dahi O’nu methetmekten âciz
olduklarını beyan etmişlerdir.
Arap Fars ve Türk edebiyâtında görülen Nâtlar hep O’nun için
yazılmıştır.
Resûlullah efendimiz günümüzde de bütün dünyâ milletlerinin ilim
adamlarının devlet siyâset ve fikir adamlarının ediplerin târihçi ve
askerî şahsiyetlerin alâkasını çekmekte bunların herbiri O’nu biraz
inceledikten sonra hayranlık ve şaşkınlıklarını dile getirmektedirler.
Müslüman olmayanlar Habîb-i ekrem efendimizin sâdece idâreciliği dehâsı
askerî sosyal ve diğer taraflarını görmekte yalnız bunlara bakarak O’nu
tanımaya çalışmaktadırlar. Gördükleri fevkalâde ve hiçbir insanda
görülmemiş üstünlükler karşısında acze düşmekle berâber O’na peygamber
gözüyle bakmadıkları için O’nu tanımaktan ve anlamaktan çok uzak
kalmaktadırlar. Müslümanlar da Peygamber efendimizin güzellik ve
üstünlüklerini ilimleri ihlâsları ve O’na olan muhabbetleri kadar derece
derece görmekte ve anlayabilmektediler. Bunlardan zâhir âlimleri O’nun
zâhirî vasıflarını bâtın âlimleri de bâtınî güzelliklerini
görebildikleri kadar dile getirmişlerdir. Ulemâ-i râsihîn denilen hem
zâhir ve hem de bâtın bilgilerinde üstâd ve Peygamber efendimize vâris
olan yüksek İslâm âlimleri ise O’nu bütün güzellikleriyle görmüş ve âşık
olmuşlardır. Bunların en başında Ebû Bekr-i Sıddîk radıyallahü anh
gelmektedir. O Resûlullah efendimizdeki nübüvvet nûrunu görmekte O’nun
üstünlük güzellik ve yüksekliklerini idrâk ederek O’na âşık olmakta öyle
ileri gitmiştir ki başka hiçbir kimse Ebû Bekr-i Sıddîk radıyallahü anh
gibi olamamıştır. Ebû Bekr-i Sıddîk radıyallahü anh her an her baktığı
yerde Resûlullah’ı görürdü. Bir keresinde hâlini; “Yâ Resûlallah! Nereye
baksam sizi görüyorum. Helâda bile karşımdasınız utanıyorum.” diye
arzetmişti. Bir keresinde de; “Bütün iyiliklerimi sizin bir sehvinize
(yanılmanıza) değişirim.” demişti. Resûlullah efendimizin güzelliğini en
iyi görüp anlayan ve anlatanlardan biri de zevcât-ı mutahheradan
müminlerin annesi hazret-i Âişe idi. Âişe radıyallahü anhâ âlime
müctehide akıllı zekî ve edibe idi. Gâyet beliğ ve fasih konuşurdu.
Kur’ân-ı kerîm’in mânâlarını helâl ve harâmları Arap şiirlerini ve hesap
ilmini çok iyi bilirdi. Resûlullah’ı metheden şu iki beyti Âişe
radıyallahü anhâ söylemiştir:
Ve lev semia ehlü Mısra evsâfe haddihî.
Lemâ bezelû fî sevmi Yûsüf’e min nakdin.
Levîmâ Zelîhâ lev reeyne cebînehû.
Le âserne bilkatil kulûbi alel eydi.
“Eğer Mısır’dakiler Peygamber efendimizin yanaklarının güzelliğini
işitmiş olsalardı. Güzelliği dillere destan olan Yûsüf aleyhisselâmın
pazarlığında hiç para vermezlerdi. Bütün mallarını onun yanaklarını
görebilmek için saklarlardı. Zelîhâ’yı Yûsuf aleyhisselâma âşık oldu
diyerek kötüleyen kadınlar Resûlullah’ın parlak alnını görselerdi
ellerinin yerine kalplerini keserlerdi de acısını duymazlardı.”
Yine hazret-i Âişe buyuruyor ki: “Bir gün Resûlullah mübârek
nalınlarının kayışlarını çakıyordu. Ben de iplik eğiriyordum. Mübârek
yüzüne baktım. Parlak alnından ter damlıyordu. Ter damlası her tarafa
nûr saçıyordu. Gözlerimi kamaştırıyordu. Şaşakaldım. Bana doğru bakıp;
“Sana ne oldu ki böyle dalgın duruyorsun?” buyurdu. “Yâ Resûlallah!
Mübârek yüzündeki nûrların parlaklığına ve mübârek alnındaki ter
tânelerinin saçtıkları ışıklara bakarak kendimden geçtim.” dedim.
Resûlullah kalkıp yanıma geldi. Gözlerimin arasını(alnımı) öptü ve; “Yâ
Âişe! Allahü teâlâ sana iyilikler versin! Beni sevindirdiğin gibi seni
sevindiremedim.” buyurdu. Yâni senin beni sevindirmen benim seni
sevindirmemden çoktur dedi.” Hazret-i Âişe’nin mübârek gözlerinin
arasını öpmesi Resûlullah efendimizi severek O’nun cemâlini anlayarak
gördüğü için âferin ve takdir olmaktadır.
Resûlullah efendimizin Kur’ân-ı kerîm’de geçen isimlerinden biri de
Kur’ân-ı kerîm’in kalbi olan Yâsîn sûresindeki “Yâsîn” kelimesidir.
Ulemâ-i rasihînin büyüklerinden olan Seyyid Abdülhakîm-i Arvâsî
hazretleri; “Yâsîn ey benim muhabbet deryamın dalgıcı olan habîbim
demektir.” buyurmuştur. Bu deryânın ismini duyanlar uzaktan görenler
yakınına gelenler içine girip nasîbi kadar derine inenlerin hepsi
ömürlerinin her safhasında Resûlullah efendimizin aşkı ile yanıp
tutuşmuşlar yanık feryâdlar içli gözyaşları ve yakıcı mısralarla bu
aşklarını dile getirmişlerdir. Bunların içinde en büyük ve
meşhurlarından olan ve bu muhabbet deryasından büyük pay sâhibi olan
Mevlânâ Hâlid-i Bağdâdî hazretleri de Sevgili Peygamberimize olan
muhabet ve aşkını dile getirdiği kasîdelerinden birinde şöyle
demektedir:
Server-i âlem sana âşık olup da yanarım!
Her nerede olsam o güzel cemâlin ararım.
Kâbe kavseyn tahtının sultânı sen ben hiçim.
Misafirinim dersem saygısızlık sayarım.
Her şey cihanda senin şerefine bilirim.
Rahmetin yağsa bana hergün olur bahârım.
Herkes Kâbe’yi tavâf için gelir Hicâz’a
Sana kavuşmak için ben dağları aşarım.
Seadet tâcına kavuştum ben rüyâda.
Ayağın toprağı serpildi yüzüme sanarım.
Dostunu öven âşıkların bülbülü ey Câmî!
Dîvânında şu yazılar oluyor tercümânım.
Dili sarkmış susuz kalmış uyuz bir köpek gibi
Senin ihsân denizinden bir damla arzularım.
Resûlullah’ı sevmek bütün Müslümanlara farz-ı ayndır. O’nun sevgisi bir
gönüle yerleşirse İslâmiyeti yaşama îmânın ve islâmın tadına doyulmaz
zevkine ermek ne kadar kolay olur. Bu sevgi iki cihânın efendisine tam
uymaya sebeptir. Bu sevgiyle Allahü teâlânın Habîbine ikrâm ettiği
sonsuz ve târife sığmaz nîmetlere ve bereketlere kavuşmakla
şereflenilir. Küçük büyük her Müslümanı doğrudan doğruya Resûlullah’ın
sevgisine götüren Ehl-i sünnet âlimleri ve kitapları bu bereketlerin
senetleridir.
GoDFaTHeR- Farkımız*Tarzımız*
Mesaj Sayısı : 3016 Rep Sayısı : 455 Kayıt tarihi : 30/04/10-
Similar topics» Peygamber Efendimizin (S.A.V) Gençliği
» Peygamber Efendimizin (S.A.V) Çocukluğu
» Peygamber Efendimizin (S.A.V) İsimleri ve Künyeleri
» Peygamber'e Mektup
» HZ.Peygamber'in mucizeleri
» Peygamber Efendimizin (S.A.V) Çocukluğu
» Peygamber Efendimizin (S.A.V) İsimleri ve Künyeleri
» Peygamber'e Mektup
» HZ.Peygamber'in mucizeleri
1 sayfadaki 1 sayfası
Bu forumun müsaadesi var:
Bu forumdaki mesajlara cevap veremezsiniz