bilmem

tarafından **zbdngr65** Ptsi Mayıs 24, 2010 12:54 pm

Bu sabah beni uyandırmadan işe gitti. Giyindiğini
duydum, ama kalkmadım. Kalkmak istemedim. Bir ara yatağa eğilip bir süre
yüzümü seyretti. Soluğunu hissettim. Uyumadığımı farketti sanıyorum.
Ama birşey demedi. Gözlerim kapalıydı, ama yüzüme umutsuz bir hüzünle
baktığını hissettim.

Günlerdir doğru dürüst birşey konuşamıyoruz. Birbirimizden saklanarak
yaşıyoruz sanki. Oysa bir yıl önce ne büyük bir hevesle başlamıştık
birbirimizi sevmeye... 5 aydır bende kalıyor. Günlük hayatın o basit, o
bayağı ayrıntıları sevgimizi acımasızca kemiriyor. Ama o bu konuyu
açmaktan ısrarla kaçıyor. Ne zaman ilişkimizin nereye gittiğini konuşmak
istesem, ya konuyu değiştiriyor, ya kaçamak cevaplar veriyor...

Kalktığımda mutfakta notunu gördüm:

Sevgilim, öyle güzel uyuyordun ki, uyandırmaya kıyamadım. Bu gece
işyerinde nöbetçiyim. Beni merak etme. Sevgiyle, yazıyordu...

Notunu okuyunca gözlerim doldu. Bir bıçağın ucu kalbimde hafifce gezindi
sanki... Ona karşı hoyrat davrandığımı hissettim bir an. İlişkimizin
sürmesi için asıl çırpınan oydu sanki. Bir de bana bu aralar çok
ihtiyacı vardı. Başka bir eve taşınacak gücü yoktu.