EY KENDİNİ BEGENMİŞ NEFSİM !

tarafından **GoDFaTHeR** Çarş. Mayıs 05, 2010 12:19 am

EY KENDİNİ BEGENMİŞ NEFSİM !

Ey nefsim!

Sen
kendini genç ve güzel addediyorsun.

Gençligine
güvenip güzelliginle de övünüyorsun.

Lakin
görmez misin ki gençligin gidecektir ve gençliginle birlikte

güzelligin
de sönüp çözülecektir.

Dün
çocuktun bu günse yetişkin bir
gençsin; yarın gelecek yaşlı olacaksın. Nasıl ki çocukluk çagın yerini
gençlige

bıraktı aynen öyle de bu kuvvet
çagın yerini

zillet
yaşına bırakacak. Bilirken bilmez bu gün

etrafina
hükmederken yarın kendi bedenine dahi sözünü

geçiremez
olacaksın. Güzelligini de beş kuruşa sayma; zira

30 sene
evvelki dillere destan güzeller şimdi ya

kabirdeler ya da yüzleri buruşmuş
kamburları

altında
iki büklüm olmuş birer harâbeler.

Ey
nefsim!

Sen
kendini seviyor; ama sadece kendini

seviyorsun.
Kerameti kendinden menkul şeyhler gibi kendi

zatında
cazibeli haller bulup kendi kendine aşık

oluyorsun.
Öyle ki başkalarını sevdiginde hatta hizmet

deyip hayır deyip başkalarının
yardımına koştugunda

dahi
kendi menfaatin ugruna çalışıyor sinsi sinsi

kendi
payına ne düşer diye hesap edip dolaylı yoldan

yine
kendine varıyorsun.

Kendini
destanlara sığmayan bir Leylâ görüyor

kendi
zatına aşık oluyorsun. Ama böyle yapmakla

aşka
zulmediyor dünyadaki en güzel duygu
sevgiye cevr ediyorsun.

Bilmez
misin aşk denince bir
aşık

bir de
ona mukabil gelen maşuk olur.

Sevgiden
bahsedeceksen onda bir seven

bir de
sevilen bulunur.

Hem
sevenin hem de sevilenin
aynı olması

duyulmuş
şey; aşığın ayn-ı maşuk oldugu
görüldük iş

degildir.

Gel bu
kara sevdadan vazgeç; sevdanın karasını

degil ak olanını tercih et!

Kendinde
sevgiye layık gördügün ne güzelligin

varsa
hepsi Rabb’indendir; sen Rabb’ini sev!

Aynaya
degil güzele; gölgeye
degil asla aşık ol!

Ey
nefsim!

Sen
kendinde hiç kusur bulmuyorsun. Kendini hep

haklı
biliyor eksigi kusuru
semtine dahi yanaştırmıyorsun.

Kendini
savunmada o denli maharetlisin ki alenî

hatalarını
dahi dogru gösteriyor kimi zaman beni

bile
haklılıgına ikna ediyorsun; zalimken mazlum

hainken
ihanete ugramış gözüküyorsun. Kendini mükemmel

bilmişsin;
zinhar hatayı kabul etmiyorsun.

Halbuki
bilmez misin tek kusursuz olan Allah’tır. O’nun

haricinde
ne varsa her şey kusurludur

hatalıdır.
Şöyle bir bakıver kendine: Yaratılmış olmak

kusura
mahkum olmak degil midir? Yere basmak zorunda

olmak hem yere basan hem de havada uçan
kuşlara

nispetle
bir eksiklik degil midir? Yazın güneşinde yanmak

kışın
sogugunda donmak; geceleyin uyuya kalmak

hafızana
kaydettigin şeyleri bir zaman sonra

unutmak birer nakîse degil midir?
Ey benim gafil nefsim!

Kusurunu
kabul etmemekle en büyük hatayı işleyen

kusurlu
nefsim! Gel geri dön! Yolun çıkmaz

yoldur kendini bil!

Ah
nefsim gafil nefsim!

Hayırlar
işledim başarılar elde ettim;
görmedin

mi nice
ümranlar inşa ettim; hele bak bir

akranlarıma onların beceremedigi ne
işler hallettim diyorsun.Lakin böyle demekle kendine yazıklar ediyorsun!

Bilmezmisin
ki hayır vücudidir; iyilik ancak bir

varlıgın
üzerine müesses olabilir. Sense vucudî

degil
ademîsin; varlıga degil yokluga yakınsın. Şöyle

bir bak
kendine: Şu benim bedenim benden bir parça

diye
tuttugun elin senin midir?! Konuşuyorum dedigin

dilin bizatihi kendi başına
elde ettigin bir sermaye

midir?!

Sana
Allah’ın ihsan ettigi nimetleri sahibine ver

de şöyle kendi varlıgınla
bir ortaya çık desem ne

cevap
verirsin?!

Var
olabilmek için ne yaptın kendini

varlık
alemine çıkarmak için ne harcadın desem

ne
diyebilirsin?! Allah sana bu eli vermeseydi

tutamayacak bu dili ihsan etmeseydi

konuşamayacaktın.

Allah
seni yaratmasaydı sen olmayacaktın. Şimdi

nasıl
olur da elinle tuttugun hayrı dilinle konuştugun

başarıyı
kendin yaptın sayarsın. Ne cesaretle

kalkar
bunca hayrım var deyip kendini hayırlı sayarsın!

Sen
hayırlı degil zararlısın! Sen hayrın sahibi

degil bilakis hırsızısın!

Ey
nefsim sen bir mürâisin!

Öyleki
başkaları tarafindan bilinmek için canını bile verirsin.

Bu
gösteriş zaafı bu bilinme arzusu bu tanınma

düşkünlügü bu konuşulma sevdası
sende öyle bir

dereceye
vardı ki artık dem ile damar et ile

tırnak
gibi oldu. Riya sana ait bir san’at oldu.
Bazen

riyanı
öyle kılıflıyor öyle bir pazarlıyorsun

ki beni bile kandırıyor o muhlisane hallerin

altındaki
zifiri riyayı bana dahi sezdirmiyorsun. Elde

ettigin
bir hayrı ya insanları teşviktir
anlatmalıyım

diyerek yada sinsi bir
kombinasyonla başkalarına

söylettirerek
herkese ilan ediyor ve bütün

bunların
arkasında bir şirk-i hafîyi hemen her gün

işliyorsun.

Ey
nefsim!

Müslümanlıgını
satma! Sevdana yalan karıştırma!

Ey
nefsim!

Ben
farklıyım diyorsun.

Giyimimle
farklıyım

kuşamımla
farklıyım;

başarılarımla
farklıyım

zekâm
ile farklıyım; sözümle farklıyım

sohbetimle
farklıyım;

kısacası
ben herkesten ayrıyım diyorsun.

İnsanlar
içinde insanlardan bir insan olmayı zinhar kabul

etmiyorsun.

Ne var
ki Hz. Adem’den bu güne dek gelmiş-geçmiş

onca
insan tekinden biri de sensin

bunu
fark edemiyorsun. Kendini saraylara mahsus tek

başına
sergilenen kaşıkçı elması biliyorsun halbuki bir

cam
küreye doldurulmuş misketlerden birisin

göremiyorsun.

Hem bu
farklı olma telaşesi de ne! Farklı olmanın

meziyet
oldugunu sana kim ögretti! Görmez misin

Allah’ın
yarattıgı varlıklar içerisinde farklı

olanlar ya çift başlı hayvanlar ya da

gördügünde
içini kaldıran bir kısım hilkat garibesi

mahluklardır.

Onun
haricinde mahlukatta ittirad vardır;

bidüziyelik
vardir. Yaratılmışlarda asıl olan farklı olmak

degil birbirine benzer
olmaktır. Onun için sen sen ol

başkalarına
benzer olmaktan gocunma!

Hem
gocunsan da para etmez zira hilkattaki ittirad sen istedin diye..